Koniugacja pierwsza i druga
W słownikach języka łacińskiego czasowniki podawane są w pierwszej osobie liczby pojedynczej, np. taceo (milczę), interrogo (pytam) itd. Na drugim miejscu podaje się zwykle bezokolicznik, np. tacēre (milczeć), interrogāre (pytać).

Podobnie jak w języku polskim, w odmianie czasowników łacińskich nie jest konieczne użycie zaimków osobowych, ponieważ informacja o osobie zawarta jest w końcówce:      

Koniugacja I
cogit-o myślę
cogita-s myślisz
cogita-t myśli
cogitā-mus myślimy
cogitā-tis myślicie
cogitā-nt myślą

Koniugacja I                     
Bezokolicznik
cogitā-re myśleć

Koniugacja II
vide-o widzę
vidē-s widzisz
vidē-t widzi
vidē-mus widzimy
vidē-tis widzicie
vidē-nt widzą

Koniugacja II   
Bezokolicznik
vidē-re widzieć

Czasowniki, których temat kończy się na samogłoskę -a, zalicza się do koniugacji pierwszej, zaś te, których tematy kończą się na -e, zalicza się do koniugacji drugiej. Końcówki osobowe w obu tych grupach czasowników są takie same.

Uwaga! W pierwszej osobie liczby pojedynczej czasowniki pierwszej koniugacji gubią a tematyczne. Mimo że tematem czasownika spectāre jest specta-, pierwsza osoba brzmi specto (nie spectao!). Czysty temat czasownika bez jakiejkolwiek końcówki daje tryb rozkazujący, np. tace (milcz), cogita (myśl).