Koniugacja trzecia

Czasowniki koniugacji trzeciej są szczególnie kłopotliwe, ponieważ ich tematy zakończone są na spółgłoskę. Takie tematy połączone bezpośrednio z końcówką dawałyby trudną do wymówienia zbitkę spółgłosek, dlatego między temat a końcówkę wstawia się dodatkową samogłoskę, tzw. spójkę. Rolę spójki pełni najczęściej samogłoska i. Tylko w trzeciej osobie liczby mnogiej spójką jest samogłoska u, zaś
w bezokoliczniku e.

Koniugacja III
viv-o żyję
viv-i-s żyjesz
viv-i-t żyje
viv-i-mus żyjemy
viv-i-tis żyjecie
viv-u-nt żyją

Bezokolicznik
viv-e-re żyć

Pewnych trudności może nastręczyć odróżnianie czasowników drugiej i trzeciej koniugacji, czyli tych z tematem zakończonym na -e i tych z tematami spółgłoskowymi, ponieważ oba te typy mają podobną formę bezokolicznika, np. habēre, vidēre, nocēre (koniugacja druga) i discere, regere, quaerere (koniugacja trzecia). Formy te różnią się jedynie długością samogłoski e poprzedzającej końcówkę bezokolicznika -re. W koniugacji drugiej samogłoska ta należy do tematu i jest ona długa, natomiast w koniugacji trzeciej jest to spójka i jest ona krótka (bezokoliczniki trzeciej koniugacji należy akcentować na trzeciej sylabie od końca).